De uitdrukking “cold turkey”wordt gebruikt om een manier vanafkickente beschrijven. Bij cold turkey wordt in één keer gestopt met het gebruik van het middel waaraan de patiënt verslaafd is. Ook worden er geen middelen gebruikt dieontwenningsverschijnselenkunnen remmen. Het veronderstelde voordeel van deze methode is dat door geen middelen in te nemen de patiënt niet nadenkt over de verslaving en verleiding en de chemische verslaving niet verder voedt. Tot de veronderstelde nadelen behoren de gruwelijke ontwenningsverschijnselen en de hierdoor veroorzaakte druk op hart en bloedvaten die in het ergste geval kan leiden tot een beroerte of hartaanval.
Sinds vorig jaar ben ik als bedrijfsarts-adviseur bij een klant die de wens heeft om te gaan werken volgens het Eigen Regie model. Tot heden voert de arbodienst de regie voor deze klant: de arbodienst nodigt verzuimende werknemers uit bij de bedrijfsarts op een vast moment na aanvang van het verzuim; de arbodienst controleert verzuimende medewerkers en de arbodienst bepaalt de stappen in de re-integratie.
De afgelopen maanden zijn er stappen gemaakt als het gaat om consensusvorming, het verkrijgen van commitment van alle betrokken partijen, verzuimtrainingen, inlichten van de werknemers; allemaal belangrijke stappen om te komen tot de implementatie van het Eigen Regie model. Het zindert in de organisatie…
Ik voel het in mijn spreekuren. De werknemers zijn onrustig.
…Er zijn er die het heel goed begrijpen, die blij zijn dat “het” “nu eindelijk wordt aangepakt”.
…Er zijn er die primair in de weerstand gaan – hoe kan het nou, dat de leidinggevende op de stoel van de ‘dokter’ gaat zitten? Steeds weer leg ik uit dat het inderdaad niet de bedoeling is dat de baas op de stoel van de dokter gaat zitten; daarom moet je met de baas ook niet over klachten en ziekte praten, maar over wat je wel kunt en wat je niet kunt.
…Er zijn er die dreigen om naar hun advocaat te gaan als zij geadviseerd worden om ondanks hun ziekte toch te gaan werken.
Maar ook de leidinggevenden vinden het lastig:
…”Maar als ze nou echt volhouden dat ze niks kunnen..?”
…”Ik ben toch geen dokter?”
…”Ja, maar die werknemer heeft het echt heel zwaar thuis…?”
…”Ik heb er veel te weinig tijd voor…”
…”Er zou te weinig werk zijn als niemand meer zou verzuimen.”
Nu moet alleen de navelstreng nog door. De navelstreng tussen organisatie en arbodienst. En dat is blijkbaar de moeilijkste stap.
…Want het is zo handig dat verzuimende werknemers vanzelf worden opgeroepen.
…Het is zo gemakkelijk dat werknemers thuis bezocht worden als ze niet komen opdagen.
…Het is lekker als je een advies krijgt dat je blindelings kunt volgen, waardoor je zelf de confrontatie met een werknemer niet hoeft aan te gaan.
Gisteren sprak ik de “grote baas”. Zij gaf aan dat leidinggevenden het lastig vinden om echt in beweging te komen. Er is nog erg de neiging om te leunen. En men probeert om onder de verantwoordelijkheid uit te komen. We kwamen tot de conclusie dat de gesprekken die zij voert en die ik voer toch wel veel overeenkomsten hebben. We zijn beiden hard aan het oefenen om steeds maar weer te zeggen: “En nu?”
“Cold turkey” wordt het dus. Binnenkort zal van de ene op de andere dag de verantwoordelijkheid en de Regie terecht komen bij leidinggevenden en werknemers. Het voordeel is dat ze dan echt moeten – ze zullen niet meer nadenken over de verleiding van de arbodienst en de afhankelijkheid daarvan niet verder voeden.
Ik heb er vertrouwen in, ik denk dat ze het kunnen – ik denk dat ze het beter kunnen dan ze zelf denken. Ik verwacht dat het met de gruwelijke ontwenningsverschijnselen mee zal vallen. Hoogstens zullen er enkelen kippenvel krijgen; daar is het tenslotte “cold turkey” voor!